Varende vogelhut
Al vanaf het begin van dit voorjaar ben ik in mijn hoofd bezig om een verhaal te schrijven over onze varende vogelhut en het dierenleven in de haven. Ergens had ik het gevoel dat ik moest wachten en nu snap ik waarom, jullie lezers snappen het aan het einde van deze blog ook.
We zien vanuit ons huis zoveel dierenleven in hun meest natuurlijke vorm. Ze hebben niet eens door dat wij vanachter het raam meekijken. Dus zien we heel goed hun natuurlijke gedrag, maar de natuur laat ook zien dat de maatregelen door corona voor haar wel goed geweest zijn. Het voelde alsof de natuur tijdens de eerste dagen van de lockdown een diepe zucht maakte, zo iets van: hè hè nu hebben we eindelijk ruimte. De stilte was overweldigend, we hoorden alleen nog maar vogels vanuit onze varende vogelhut, het leek zelfs of die harder zongen dan voor corona.

Exoten
Laten we beginnen met dat wij het water in de haven nog niet eerder zo helder hebben gezien. Zelfs nu nog, na de eerste hete dagen, is het behoorlijk helder. We zien heel veel vissen, waren die er al? Of zien we nu meer? We zien krabben in de haven, de Chinese wolhandkrab om precies te zijn en rode rivierkreeftjes die massaal gevangen worden door Zilvermeeuwen. Deze nemen de kreeftjes mee naar de steiger, pikken ze daar dood en slurpen ze dan leeg. Maaltijden genoeg dus in de haven!
Watervogels beginnen al vroeg in het jaar zin te krijgen in voortplanting. Alle watervogels krijgen sterkere, fellere kleuren in hun veren, er wordt flink gewassen en gepoetst. Nog een keer extra badderen en het seizoen kan beginnen. Het is echt schitterend om vanuit onze varende vogelhut dit allemaal te zien en te horen.

Voorjaarsstrijd
Futen beginnen in februari al met de paringsdans en dus het bijbehorende keuze maken voor een partner. Dit gaat maanden achter elkaar door. Er wordt gedanst, de veren worden mooi gemaakt, de kleuren van de veren worden feller, maar er wordt ook gevochten. Uren achter elkaar door, onder water, boven water, half uit het water. Er wordt tegen elkaar geschreeuwd en soms klinkt het alsof ze elkaar uit schelden. Dit gaat heel lang door, totdat de setjes gemaakt zijn. Daarna wordt er een oorlog gestart, nu om de nesten. Wie mag er onder welke steiger, onder welk drijvend sanitair?

Dit gaat heel lang door, schreeuwen naar elkaar, elkaar opjagen onder water, opjagen boven water, op elkaar duiken of elkaar onder water trekken, vriendelijk lijkt het niet. Ondertussen moeten ze elkaar wel in de gaten houden, dus als ze elkaar niet meer zien, wordt het hoofd even onder water gehouden als een omgekeerde periscoop! De nesten worden gemaakt van natuurlijk en menselijk afval. Rietpijpjes liggen tussen de plastic rietjes en reepjes stof. Waar ze dat laatste nou vandaan halen?
Onze eend
De eenden kunnen er ook wat van. Maar we hebben twee eenden een naam gegeven, Donny en Katy. Katy was al heel vroeg in het jaar gedekt en had in maart al kuikens, zes stuks. Na drie dagen was er nog maar één over, deze laatste heeft het ook niet gered. Katy werd opgejaagd door andere mannetjes. Hoe hard Donny ook zijn best deed, hij kon ze niet tegenhouden. Katy bleef bij ons komen en leek verzwakt. Veren stonden helemaal naar buiten, ze leek mager en ze bleef maar bij ons in de buurt. Appeltje, worteltjes en een boterham (we weten dat het niet goed is, maar ze was te mager).

Katy was onze huiseend geworden. Ze sprong aan boord, we konden haar aaien en ze at uit de hand. Ze werd weer gedekt, deze keer door Donny, maar later zat er ook een andere mannetje op. Wij moesten weg van onze winterplek, verhuizen naar de zomerplek. Meerdere keren in de week teruggelopen naar de winterplek om Katy te zoeken. Misschien kunnen we haar wel naar de nieuwe plek lokken, dat is helaas niet gelukt. We hebben heel lang naar haar gezocht, we konden haar niet meer vinden. Zie je het voor je, twee volwassenen op de steiger, roepend Katyyyy, Katy, tegen elke overvliegende eend: Katy? We worden aangesproken op de steiger of we een hond zoeken. Nee, een eend was ons antwoord, dat hoofd van die mensen, te grappig.
Fingers crossed
Na drie weken hadden we haar gevonden, met vijf pasgeboren kuikens. Ook daarna meerdere keren in die hoek geweest om te kijken hoe het met haar gaat. We konden haar weer niet vinden en na weken waren we bang dat ze nu dan toch gepakt was door een roofdier of roofvogel. Gisteren toch maar nog eens gaan kijken en ja daar was ze!! Ze leeft, maar we zagen geen kuikens. Verstopt onder de steiger op een klein tableautje en we wilden haar niet verder storen en ze leek ons niet te herkennen. Ze schrikt ergens van en gaat het water in en zwemt weg. Komt er onder de steiger nog een kuiken vandaan en zwemt achter Katy aan. Go Katy, kom op meid, deze gaat je lukken!! Misschien als ze het red dat we haar deze zomer nog voorbij onze varende vogelhut zien zwemmen.
Wederom reuzeleuk om te lezen. Compliment voor je stijl van schrijven!!
Thanks! we zullen proberen weer wat vaker te schrijven
Toevallig vonden we jullie website over het leven aan boord jullie zeiljacht. Leuk om te lezen en voor ons erg herkenbaar. We hebben ongeveer 13 jaar aan boord van 36 feet gewoond en denken er nog altijd met goede herinneringen aan terug. Het water heeft een enorme aantrekkingskracht en de rust die je zo krijgt, die vind je bijna nergens.
Bedankt voor jullie reactie. Leuk om te horen dat er nog meer mensen zijn die dat gedaan hebben. Wij zijn (pas) 2 jaar aan boord, maar we hopen dit zeker een jaar of 15 te doen. Hebben jullie veel gereisd in die periode?
Het water en wonen aan boord trekt nog steeds en gelukkig varen we weer sinds dit jaar. Hoewel het leven aan de wal niet slecht is, was het leven aan boord misschien wel de mooiste tijd; veel gezien, veel ervaringen opgedaan en ook veel mensen ontmoet.
Helaas geen kans gehad om rondje Atlantic te doen, maar in vakanties wel langere buitenland reizen gemaakt met als hoogtepunt bijna 4 maanden weg naar Spanje en Portugal in 2003.